بصائر از امام صادق(عليه السلام) آورده است : خدا ذو القرنين را در انتخاب دو ابر آرام و ناآرام مخيّر كرد ، كه آرام را برگزيد ، كه در آن رعد و برق نيست . اگر هم ابر ناآرام را مى خواست ، به او داده نمى شد ، چون خدا آن را براى قائم ذخيره كرده بود .

اختصاص /326 و در چاپى ديگر 199 ، اثبات الهداة 3/521 و بحار 52/321 .
اين سخن امام ( پنج زمين آباد است ) اشاره دارد كه با آنان ارتباط برقرار مى شود ، آيه مى فرمايد :
« اى گروه جن و انس ! اگر مى توانيد از مرزهاى آسمان ها و زمين بگذريد ، پس بگذريد اما هرگز نمى توانيد ، مگر با نيرويى فوق العاده » ( رحمن /33 ) . اين آيه دلالت دارد كه انسان مى تواند از مرز آسمان ها و زمين خارج شود و به جاهاى ديگر برود ; يعنى اينكه در زمان ظهور امام(عليه السلام) ، زندگى روى زمين وارد مرحله جديدى مى شود ; و اوج آن، راهيابى به جهان آخرت و بهشت است كه جهان كنونى ، با زمان و مكان و داشته هاى خود ، به سوى آن روانه است ، تا بدانجا برسد .

امام باقر(عليه السلام)  درباره قدرت امام و ياران خاص ايشان فرمود : ذو القرنين عبد صالحى بود كه براى خدا كوشيد . خدا به او پاداش داد و ابر را به تسخير وى درآورد و زمين برايش درهم نورديده شد و نور و روشنايى برايش گسترده شد ، او در شب تاريك ، مانند روز روشن ، مى ديد .
خدا ابر را براى تمام امامان بر حق ، تسخير كرده و به خاطر مصلحت مسلمانان و اصلاح ذات بين ، ابرها آنان را به مشرق و مغرب مى برند . مهدى نيز چنين قدرتى دارد . ( الخرائج 2/930 )

از اين زاويه مى توان معناى آيات و احاديثى كه از « رجعت » و بازگشت عده اى از پيامبران و امامان سخن مى گويد را فهميد ; كه اينها پس از مهدى(عليه السلام) به دنيا برمى گردند تا حكومت كنند . از جمله اين احاديث ، امام زين العابدين در تفسير آيه : « إن الذى فرض عليك القرآن لرادّك إلى معاد ; كسى كه قرآن را بر تو فرض كرد ، تو را به زادگاهت برمى گرداند » ( قصص /85 ) فرمود : پيامبر(صلى الله عليه وآله) به ميانتان برمى گردد . ( بحار 53/56 )

از امام صادق(عليه السلام) درباره آيه 83 سوره نمل پرسيدند : « روزى كه از هر امتى ، گروهى را كه آيات ما را تكذيب مى كردند ، محشور مى كنيم و آنها را نگه مى داريم ، تا به يكديگر ملحق شوند » فرمود : مردم چگونه معنا مى كنند ؟ گفتند : مى گويند آيه مربوط به قيامت است . امام فرمود : مگر ممكن است كه خدا در قيامت ، از هر امتى ، گروهى را نگه دارد و بقيه را رها كند ؟! آيه مربوط به رجعت است ( كه عده اى را به دنيا برمى گرداند ). آيه قيامت اين است : « و حشرناهم فلم نغادر منهم أحداً . . . ; همه انسان ها را برمى انگيزيم و احدى را وا نمى گذاريم . . . » ( كهف /47 ) بحار 53/40 .

ابو بصير مى گويد كه ابو جعفر(عليه السلام) از من پرسيد : عراقيان رجعت را قبول دارند ؟ گفتم : قبول ندارند ! فرمود : آيا قرآن نمى خوانند ؟! ( بصائر /25 ) زراره مى گويد كه از اباعبدالله(عليه السلام)درباره امر مهم رجعت پرسيدم ، فرمود : آنچه مى پرسى ، هنوز زمانش نرسيده (بعد امام اين آيه را خواند :) « بل كذّبوا بما لم يحيطوا بعلمه ولما يأتهم تأويله ; آنچه را نمى دانستند ، تكذيب كردند اما هنوز محقق نشده است » ( بحار 53/40 ) .

در روايتى آمده است : رجعت مخصوص عده اى خاص است و همگانى نيست . فقط كسانى كه ايمان خالص يا مشرك خالص اند ، رجعت مى كنند . ( بحار 53/36 ).